1. تابعیت ، اصطلاحی در حقوق بین الملل
خصوصی ، به معنای عضویت فرد در جمعیت تشکیل دهندة دولت . تابعیت در لغت به
معنای پیرو و فرمانبردار بودن است و تابع (جمع : تَبَعه ، اَتباع ) کسی
است که عضو جمعیت اصلی یک دولت باشد و به کسی که عضو این جمعیت نباشد،
اگرچه مقیم سرزمین آن دولت باشد، بیگانه یا غیرخودی می گویند . تابعیت نشان
دهندة رابطة سیاسی ، حقوقی و معنوی هر شخص حقیقی یا حقوقی با دولتی معیّن
است و منشأ حقوق و تکالیف شخص قلمداد می شود. مقصود از دولت ، شخصیت حقوقی
مستقلی است که از چهار عنصر جمعیت و سرزمین و حکومت و حاکمیت مستقل تشکیل
شده است و از لحاظ بین المللی دولتهای دیگر آن را به رسمیت شناخته اند .
حقوق
وبلاگی برای توسعه حقوق در محیط رسانه
نیما نجارزاده
کنوانسیون مربوط به کاهش موارد بی تابعیتی:[1]
در پی درخواست اکوسوک کمیسیون حقوق بین الملل در سالهای 54 و 1953 پیش نویس کنوانسیونی را در خصوص کاهش موارد بی تابعیتی تدوین نمود. و این پیش نویس در یکی از کنوانسیونهای سازمان ملل در سال 1959 به بحث و بررسی گذاشته شد و مجددا در سال 1961 نیز این بحثها و جلسات تکرار شد تا اینکه نهایتا کنوانسیونی در خصوص کاهش موارد بی تابعیتی در تاریخ 30 آگوست 1961 تصویب شد و در 13 دسامبر 1975 لازم الاجرا گردید.[2]
محمد هاشم رضایى
اشاره
نوشته حاضر که فرادست خواننده قرار
دارد کوشیده است مفاهیم «تابعیت» و «اقامتگاه» را، که از موضوعات ومسائل
حقوق بین المللى خصوصى مى باشند، به اختصار مطالعه وبررسى نماید ابتدا به
طور اجمال، به پیشینه تاریخى، چگونگى تغییر ملاکها و جدایى آن دو مفهوم از
ملاحظات دینى، اشاره نموده است و سپس به معرفى، ماهیت آن دو با توجه به
وجود «مرزهاى» مستقل بین المللى که بعد از قرن نوزدهم بین دولتها به وجود
آمدند، پرداخته است، و در گام بعد به روشهاى تعیین تابعیت اصلى و در نهایت
به تفکیک واحصاء ملاکهاى تفکیک بین مفاهیم «تابعیت» و «اقامتگاه» آشنا
خواهیم شد .